Doug Hadden, VP Producten
Hoe kon dit gebeuren? Dit epische disfunctioneren van de Amerikaanse politici resulteerde in het stilleggen van alle niet-essentiële diensten van de Amerikaanse federale overheid.
Professor Matt Andrews van de Harvard Kennedy School heeft een interessante gedachte naar buiten gebracht stuk waarin een onderzoeksmethodologie wordt voorgesteld over hoe regeringen geweldige. Misschien moeten we eens nadenken over hoe regeringen disfunctioneel worden. In dit geval, hoe de politiek van het machtigste land ter wereld zo disfunctioneel is geworden als een "fragiele staat".
Institutionele structuren en regelingen
Andrews heeft voorgesteld om twee verklaringen te overwegen voor hoe regeringen groot worden: 'Solution and leader driven change' (sldc) en 'Problem driven iterative adaptation' (pdia). Er is een tendens geweest dat deskundigen, die wellicht multilaterale donoren vertegenwoordigen, suggereren dat structureel oplossingen voor problemen. Voeg daar een "anticorruptie"-instelling aan toe en neem een aantal "beste praktijken" over en er zullen zeker positieve resultaten komen. (Misschien is de 'Droomveld" ontwikkelingstheorie).
Deze situatie laat zien hoe institutionele regelingen goed bestuur in de weg staan.
In de Westminster systeem In Canada bijvoorbeeld wordt het niet goedkeuren van een begroting beschouwd als een vertrouwensbreuk en valt de regering. En er zijn verkiezingen. De oppositie kan er maar beter zeker van zijn dat ze het volk aan hun kant hebben, anders verliezen ze zetels. (Er kunnen problemen zijn in tweekamerig Parlementen waarbij het ene huis geen voorrang heeft op het andere - maar het staatshoofd kan iemand anders kiezen om premier te worden).
Wanneer controles en balansen leiden tot disfunctioneren
Het Amerikaanse systeem werkt op een systeem van "checks and balances"met drie takken van de regering, de uitvoerende, de wetgevende en de rechterlijke macht. Dit en andere structurele factoren hebben de impasse mogelijk gemaakt die we vandaag de dag in de Verenigde Staten zien:
- Single langs de post verkiezing methoden beperken het aantal populaire politieke partijen. (In de VS tot 2. In landen van het Gemenebest, 2 + enkele derde partijen). In de VS wordt dit gecombineerd met de Kiescollege methode voor het presidentschap, de moeilijkheid om kandidaten buiten de hoofdpartijen te registreren, de controle van de twee partijen over debatten en de uitputtingsmethode van "voorverkiezingen" om het idee te ondersteunen dat er slechts twee partijen zijn en, in het algemeen, twee standpunten. Dit creëert een structurele regeling die gemakkelijker polarisatie. (En voor waarnemers uit andere landen lijken de verschillen tussen de Democratische en Republikeinse partijen nogal genuanceerd vergeleken met de breedte van de politieke opvattingen die ze ervaren).
- De scheiding tussen de wetgevende en de uitvoerende macht creëert een kunstmatige kloof. Ministers van het kabinet worden niet gekozen. (Het idee in de VS is dat het Congres de macht van de uitvoerende macht in evenwicht kan houden door toezicht te houden. Beide huizen zijn gericht op het geduw en getrek van politiek getouwtrek. En deze leden zijn volkomen vrij om voor of tegen de wensen van de president van hun partij te stemmen. Natuurlijk kan de meerderheid in beide huizen van de "oppositiepartij" zijn. Dit kan een "wij en zij" beeld creëren waarbij de wetgevende en uitvoerende structuur vijandigheid ondersteunt.
- De Verenigde Staten hebben een tweekamerwetgevende macht, de Huis van Afgevaardigden gebaseerd op vertegenwoordiging naar bevolking en de Senaatgebaseerd op twee leden per staat. Elke wet moet door beide huizen worden goedgekeurd en door de president worden bekrachtigd of niet. Er is geen suprematie van het ene huis over het andere, zoals in het Verenigd Koninkrijk, waar het Lagerhuis het Hogerhuis kan overstemmen. En in de VS kunnen beide huizen totaal verschillende wetsvoorstellen hebben over hetzelfde onderwerp dat gerationaliseerd moet worden. Dit creëert wrijving tussen de twee huizen die gecombineerd wordt met de wrijving met het Witte Huis.
- Het begrotingsproces in de Amerikaanse regering duurt normaal gesproken twee jaar. Zoals in de meeste landen wordt de ontwerpbegroting opgesteld door de centrale instantie en de ministeries, departementen en agentschappen van de overheid. Deze begroting wordt gepresenteerd aan de wetgevende macht. In de Verenigde Staten wordt de oorspronkelijke begroting van het Office of Management and Budget (OMB) gepresenteerd aan het Congres. Het Congres heeft een extra jaar om deze begroting aan te passen. De meeste ontwikkelde landen hebben een jaar of minder nodig vanaf het initiële begrotingswerk tot de goedkeuring als wet. Het Amerikaanse systeem gaat uit van 2 jaar. En in deze situatie heeft het Congres al jaren geen begroting meer goedgekeurd. In plaats daarvan neemt het Congres Doorlopende resoluties (CR's) om de overheid gefinancierd te houden. Dit is niet ongebruikelijk in veel landen. Wat wel ongebruikelijk is, is de mogelijkheid om voortdurend CR's goed te keuren (of niet) in plaats van het door de regering voorgestelde budget aan te pakken. Het Congres heeft mechanismen om door de uitvoerende macht voorgestelde wetten te omzeilen.
- Wetten voor verkiezingsfinanciering met Politieke actiecomités (PAC's) en SuperPAC's maakt fondsenwerving een noodzaak voor het bekleden van een federale functie. De kosten voor het winnen van verkiezingen zijn aanzienlijk. Het gebruik van oormerken creëert als institutioneel mechanisme een structurele omgeving voor lobby. Dit is een perverse prikkel in de structuur die de steun van gevestigde belangen aanmoedigt. (Sommigen zouden dit beschouwen als geïnstitutionaliseerde corruptie.
Deze institutionele omgeving in de Verenigde Staten moedigt polarisatie en het gebruik van manoeuvres voor politiek gewin aan, ongeacht de gevolgen voor de burgers. Het moedigt zero sum gain gaming aan.
Het is opmerkelijk dat in een land met zoveel politieke tegenstellingen (rijk/arm, raciaal, religieus, noord/zuid, oost/west, stedelijk/platteland) zo'n sterke polarisatie kan ontstaan.
Mythes en goed bestuur
De politieke polarisatie in de Verenigde Staten is gebaseerd op het ondersteunen van nationale mythen. Amerikanen speculeren graag over de bedoelingen van de "founding fathers". De Amerikaanse grondwet heeft mythische trekjes gekregen. En er is de hardnekkige mythe van "...Amerikaans exceptionalisme." Ik verwijs niet naar mythe als zijnde niet gebaseerd op feiten of geschiedenis. Landen hebben sterke nationale mythen met krachtige verhalen. Dit kan mensen aan de ene kant binden, maar aan de andere kant noodzakelijke veranderingen in de weg staan.
Beide partijen in het huidige Amerikaanse debat beweren dat de ander "leiderschap" mist (een sldc-probleem). Geen van beide partijen lijkt te beweren dat de gezondheidszorgkwestie in kwestie complex is (een pdia-probleem). De realiteit is dat de nationale mythen in combinatie met de institutionele regelingen het disfunctioneren versterken:
- Noties van Amerikaans Exceptionalisme creëren een omgeving waarin beleid dat in een ander land lijkt te werken, niet werkt en nooit zo goed zal zijn als wat Amerikanen bedenken.
- De Founding Fathers ontwierpen met opzet een relatief zwakke federale regering met een f
ocus op individuele vrijheden boven collectieve of utilitaire voordelen. - De Grondwet is op de een of andere manier een krachtiger juridisch instrument dan elke andere wet, ondanks talloze amendementen.
Context is alles in bestuur. Het is onwaarschijnlijk dat we structurele veranderingen zullen meemaken in de manier waarop instellingen op federaal niveau functioneren in de Verenigde Staten. Het herinnert ons eraan dat we onze opvattingen over bestuursstructuren niet moeten overbrengen naar andere landen - we moeten de contextuele voordelen en beperkingen begrijpen.